ROLA DZIADKÓW W WYCHOWANIU WNUKÓW.

   W literaturze dotyczącej problematyki rodziny dużo miejsca poświęca się rolom rodzicielskim, znaczeniu matki i ojca w procesie wychowania dziecka. Jest to oczywiście podyktowane doniosłością tych ról. Warto jednak poświęcić chwilę refleksji osobom dziadków. To oni stoją zaraz za rodzicami i po nich są najbliżsi dziecku.

  Bycie babcią, dziadkiem to spełnianie kolejnej roli społecznej, czyli spełnianie pewnych zachowań oraz postaw społecznie określonych i oczekiwanych przez daną grupę społeczną od osoby zajmującej daną pozycję społeczną. Związane jest to z wiekiem i z faktem wydania na świat p

otomstwa przez dzieci. W naturalny sposób następuje może nie przejście z roli rodzica do roli dziadka czy babci, ale wzbogacenie swego „repertuaru” ról o kolejną. Siłą rzeczy ludzie towarzysząc swoim dzieciom podczas ich dorastania, zakładania rodziny są obecni od samego początku w życiu wnuków. W pierwszych miesiącach życia małego człowieka rodzice i dziadkowie opiekują się nim, zaspokajają jego potrzeby, uczą je podstawowych umiejętności pozwalających na coraz bardziej samodzielne poczynania. Dziecko uczy się od nich mówić, poprzez obserwację i naśladownictwo nabywa różne zachowania.

  Dziadkowie spełniają szczególną rolę w rodzinach gdzie rodzice z racji pracy, obowiązków zawodowych nie są w stanie zajmować się dzieckiem. Wnuki pojawiają się często w momencie kiedy dziadkowie przechodzą na emeryturę, mają więc czas by się nimi opiekować.

  Nierzadkie jest zjawisko przybiegania dzieci właśnie do dziadków po pociechę, w chwilach smutku, bólu, płaczu. Dlaczego tak się dzieje? Dziadkowie mają więcej cierpliwości dla wnuków niż rodzice, korzystają z bagażu doświadczeń uzbieranych podczas wychowywania własnych dzieci, nie popełniają już tyle błędów co młodzi, którzy dopiero uczą się być opiekunami swoich pociech. Często dzieci cierpią, gdy rodzice nie są zadowoleni z postępów w szkole, gdy mają problemy w swoim małżeństwie. Wtedy głównymi pocieszycielami, opiekunami i powiernikami stają się dziadkowie. W przypadku gdy młoda rodzina mieszka daleko od swoich rodziców, teściów, dzieci mają kontakt z dziadkami podczas świąt, wakacji. Okresy te wyzwalające zazwyczaj przyjemne emocje, wpływają na utrwalenie się ciepłego, pełnego uroku wizerunku dziadków i kojarzenia z nimi poczucia szczęśliwego, bezpiecznego dzieciństwa.

   Dla małego dziecka babcia i dziadek to fantastyczni towarzysze zabaw, którzy zawsze mają czas, nie wracają tak późno do domu i zmęczeni jak rodzice. Spełniają każdą zachciankę, przynoszą prezenty, rozpieszczają, nie krzyczą tak jak rodzice.

   Dziadkowie:
-są dla wnuków skarbnicą mądrości, tej prostej, życiowej; tradycji,
-są łącznikiem między dniem dzisiejszym a historią, tą rodzinną, ale też szerszą,
-opowiadają dawne dzieje, przekazują podania i legendy.
Dzięki ich opowieściom dzieci poznają historię regionu, kraju i swojego najbliższego otoczenia.

  Dziadkowie powinni towarzyszyć wnukom!

 Powinni być obok, są przecież, zaraz po rodzicach najbliższymi dziecku osobami. Powinni pomagać, wspierać, ale nie mogą zastępować rodziców. Nie ulega wątpliwości, że dziadkowie są bardzo potrzebni w procesie wychowania dzieci, wnuków, jednak zależność ta nie jest jednokierunkowa. Dziadkowie również potrzebują wnuków. To dzięki nim mają kontakt ze światem, mogą być na bieżąco z różnymi nowinkami technicznymi, dzięki nim mogą spojrzeć na swoje życie jako dobrze przeżyte i wartościowe. Czują się wartościowi i potrzebni.

  Dlatego nie zapominajmy o Nich ,szczególnie w Dniu Ich Święta, które obchodzone jest 21 i 22 stycznia.